Tervuerense Herders

Kennel

 

Danseur de la Rivière

 

      De hele wereld mag het weten....ik kan jou zomaar niet vergeten mijn lieve meisje..........,

             In liefdevolle Herinnering: Altesse di Scottatura (Swinta)

                       20-04-2001         29-05-2013

               Het respect voor haar is heel diep en groot

                     Ze leeft verder zolang wij leven

                     Want in ons hart is ze niet dood

Nadat in Mei 1999 Dennie was overleden en we in Augustus 2000 een akelig auto-ongeluk kregen waardoor

Ik enige lichamelijke beperkingen opliep was m’n leven erg moeilijk,ik moest vechten met een lichaam dat niet meer deed wat ik wilde,en daarnaast was er het gemis van de fijnste vriend die een mens kan hebben ...

een hond.Alleen dat besefte ik toen niet,maar mijn man wél,op aandringen van hem zijn we toen bij Kennel di scottatura terecht gekomen,en hebben daar een pup besproken...

In 2001 kwam ze bij ons : Altesse di Scottatura we noemden haar Swinta. Op dat moment was ik écht helemaal niks lichamelijk niet en geestelijk zat ik er ook goed doorheen,de rechtse kant van mijn lichaam zou nooit meer goed komen ik moest maar in een rolstoel,en dat kon ik niet accepteren. Samen met Swinta ben ik gaan oefenen met een tennisballetje heb ik geleerd m’n arm te sturen,met een voetbal heb ik geleerd m’n been te sturen,m’n voet was moeilijker ik moest leren op de binnenkant te lopen,regelmatig ben ik gevallen ook een keer bovenop Swinta,maar dat is meer 1 x gebeurt al de volgende keren als ze dacht dat ik ging vallen sprong ze snel aan de kant....om het rechtse been sterk te maken moesten we natuurlijk afstanden lopen,en dat was zwaar we hebben het voorzichtig opgebouwd,en als ik dan eigenlijk te ver van huis was gegaan en van de pijn bijna niet meer kon en met de tranen aan m’n kin even uit moest rusten,keek ze me aan en likte is over m’n wang of ze zeggen wou : kom op !!!

Het is onvoorstelbaar wat Swinta voor mij gedaan heeft zonder haar had ik zo ver niet gekomen daar ben ik van overtuigd....onlangs zei een Dokter nog tegen me dat ik een “wonder” was.....ik dacht nee,dat wonder ligt bij mij thuis in de mand..Op aandringen van Willemine de fokster van Swinta hebben we in 2004 een eerste nestje met haar gefoktwaar het bij zou blijven dacht ik....maar goed dat is anders gelopen,er zijn inmiddels al wat meer nestjes geboren. Swinta had een buitengewoon vriendelijk open karakter wat ze goed heeft doorgegeven aan haar nakomelingen ook Anna-Belle heeft dat op haar beurt zeer goed doorgegeven en ik ben er van overtuigd dat ook Esmé dat gaat doen want ook die heeft een geweldig fijn karakter.

Tot ons grote verdriet zijn we Esmé in April 2015 verloren aan acute Leukemie,en daar reken je niet op..wat deed dat een pijn. Leukemie iets dat zeldzaam is -gelukkig niet erfelijk-...even dacht ik er aan om te stoppen had zo’n verdriet...Fokken met een hondje dat niet bij mij woont maar wel zelf gefokt heb vind ik geen goed idee het belang en welzijn van de hond staat bij mij bovenaan en je trekt die hond zo uit het verband,een belg hangt nu eenmaal erg aan zijn familie dus nee dat wil ik niet !Andere fokkers boden mij eventueel een pup aan want ze wilden niet dat ik stopte met fokken en dat deed me goed....Zo is Nova in ons leven gekomen ze is een nakomeling van de vaders kant van Esmé..